Jutrzenka

Jutrzenka

Czasem w moje myśli zaświeci jutrzenka

Szarobure chmury podmaluje złotem

Znowu wtedy marzę, znowu wtedy wierzę

Że możliwe dla mnie jeszcze jakieś potem

Gdzie mnie nadal czekają uniesienia góry

Wejdę na ich szczyty, i podejrzę chmury

Z strony drugiej, jasnej, nie spadnę z wysoka

Plecy wparte w granit, twarz wprost boskie oka

Znajdę byka siłę, orła mam odwagę

Z wanny szkła odłamków, poraniony, nagi

Krew niech sobie cieknie, rany się zagoją

A ciało odzieję w ze snów szyte zbroje

Pójdę gdzie bądź jeszcze, scalenia czar czeka

A kochanka ma przyjmie w się duszę kaleką

Wszystkie zliczy rany, blizny wycałuje

I jej za to w zamian ziemską oddam kulę

Zimą dam jej ciepło, wiosną polne kwiaty

Latem zaś ukradnę sadów drzew i krzaków

Owoce najsłodsze, świeże życia sokiem

Jesienią ustroję z brązowych, ze złotych

Drzew wysłanych listów, ich obietnic słowem

Że wszystkie kolory powrócą na nowo

Kolory co zbladły zwrócą się do świata

W suknię najpiękniejszą szytą przez wariata

Co to miłość, piękno, ulotne marzenia

Ceni ponad życie, co goni westchnienia

Wtulić we mnie głowę do bladego świtu

Do piątej nad ranem w szumie cichym beatów

Rozmawiać o wszystkim, rozmawiać o niczym

Czułość dawać wzajem, że drży kamienica

Ona musi natomiast znosić moje wady

A mam ich bez liku, bez żadnej przesady

Lecz potrafię kochać do słonej krwi, wiernie

Umrę gdy potrzeba, podstawię na ciernie

Cały pragnę, oddycham ptaszyno dla Ciebie

Oczy gwiazdy zamglone w czoła chmurnym żlebie

Kochanie dam za życie, życie za kochanie

Już nie chcę umierać, wolę ze światłem taniec

Ze światłem co promyk przyniosło nadziei

Teraz widzę już więcej nie czerni, lecz bieli

Ona tam wciąż czeka by chwycić ją mocno

I wspólnie oglądać świat przez jedno okno

Szyby czyste czy brudne, małe lub też duże

Światło tylko nasze, cała w nim się nurzasz

Patrzymy w kałuże, słońce głaszcze wodę

Promieniami dotyka, po burzy na zgodę

Zostało niespokojne odległe wspomnienie

Uleczone zranienie, zniszczone więzienie

Zerwane więzy zimne, złomki padłej kraty

Runęły mury, kokon pękł przed światem

Jestem wyzwolony, wzleciałem na chwilę

Znów kochania łaknę, przejdę każdą milę

Ona tam gdzieś czeka, pragnie by odnaleźć

Niech mnie tam poniosą przeznaczenia fale

Na pustym bezdrożu nie warto schnąć dalej