Dziś jestem

Jestem przegraną bitwą, złamanym sztandarem

Trupem żołnierza wciąż ściskającego swój karabin

Krwią wsiąkłą w żyzną ziemię i nadrzeczny piach

Jestem zżółkłym jesiennym liściem

W objęciach ostatniego tanga z listopadowym wiatrem

Jestem stukotem kół odjeżdżającego pociągu

Czerwonymi tylnymi światłami pożegnania

Machającą ręką i niestartą łzą na policzku

Jestem zachodzącym słońcem, purpurą na horyzoncie

Odpływającym dniem i szarym wieczorem

Jestem statkiem na kursie kolizyjnym z lodową górą

Rozpaczliwym wołaniem SOS tonącego radiooperatora

Jestem ostatnim jękiem konającego

Pożegnaniem ze światem, którego żegnać się nie chce

Jestem zapomnianym przyjacielem z dzieciństwa

Człowiekiem, którego już nie ma, choć żyje i ma się dobrze

Jestem zakurzoną, porzuconą zabawką

Starym szkolnym zeszytem zapełnionym bazgrołami

Jestem niezrealizowanymi marzeniami i zapomnianą chwałą

Obalonym pomnikiem, zdradzonym ideałem

Zgubioną spontanicznością i zdławioną wyobraźnią

Pustym śmiechem usiłującym przykryć wstyd

Jestem stopniałym śniegiem i rozmokłym błotem

Minionymi wakacjami i dawną opalenizną

Jestem zepsutym zegarem i nieaktualnym kalendarzem

Wyblakłym zdjęciem w dziecinnym albumie

Zwiędłym wieńcem na rodzinnym grobie

Pustymi butelkami po stypie, dawno wypalonym zniczem

Jestem petami w popielniczce, niedokończonym wierszem

Odlatującym ptakiem, ostatnim pocałunkiem

Zmiętym blistrem po tabletkach, stłuczonym kieliszkiem

Pożegnalnym listem, zagubioną przesyłką, kopertą bez adresu

Jestem tą jedną piosenką, która zawsze cię porusza

Uściskiem w gardle, zduszonym łkaniem